Nerea Urgoiti Galarza
BINKE / 2019ko apirila

Lehen maitasuna

Lehen maitasuna berezia omen da, bakarra. Gehiengoari lehen maitasunari buruz galdetu eta maitasun erromantikoarekin oroitzen hasten da; herriko jai haietako kalimotxo zaporeko lehen musuarekin, eskutik helduta emandako paseo inuzente haiekin, mahai azpitik pasatako ohartxo anonimoekin edota txoko ilun haietan ezkutuan egindako laztan eta fereka ez hain inuzenteekin. Beste batzuek, ordea, lehen maitasuna entzun eta amak kontatutako lehen ipuina oroitzen dute, aitaren lehen irribarrea, aiton-amonekin ikasitako lehen kantak, neba-arrebekin izandako tira-birak edota beti mozkortzeko prest dagoen lagun talde zoroaren abenturak.

Maitasun asko daude, bai, baina horiek burmuineko hemerotekan bilatzen hasten garen bakoitzean benetako lehen maitasuna azken apalean uzten dugu sarri, hautsez beterik eta ikusezin. Lehen maitasuna ez al da ba norbere buruarekiko maitasuna? Eta hori bai, hori berezia da, bakarra, betirakoa, lehena eta azkena. Horrek hartu beharko luke rankineko lehen postua beti, hori baita maitasunaren zurtoina eta hortik loratzen baitira beste denak maitasunez beteriko udaberri oparo eta amaiezin bat osatzeraino.