«Auto hegalariak», Julen Gabiria

Urandreak lez
Julen Gabiria Lara
BINKE / 2023ko martxoa

Ez da hau umetan espero nuen etorkizuna. Egia da umetan ezin dela gauza handirik espero etorkizunarengandik: gehienez ere, autoek hegan egitea; eta bistan da holakorik ez dela bete.

Beste askoz gehiago ezin espero, baina hau, bizitzen ari garen hau, Euskal Herri bat non euskara, oraindik ere, azala uzteraino borrokatu beharreko esparru bat den, justu etorkizun hau ez nuen imajinatzen umetan. 

Euskal Herri bat zeinetan goizero esnatzen garen euskararen kontrako beste epai batekin; zeinetan egunero ikusten dugun akatsez jositako euskarazko publizitate-kanpainaren bat; zeinetan dagoeneko ohitu garen akats horietara eta, protesta egin beharrean, barrez lehertzen garen. Euskal Herri bat, zeinetako telebista publikoak hutsaren pare tratatzen duen bere lehengai eta xede izan behar lukeen hizkuntza. Euskal Herri bat non euskara maite dugula esaten dugun, baina ingelesez; non euskarari buruzko umorea egiten den, baina gaztelaniaz; non jiratu egiten garen kalean euskaraz entzuterakoan; non emozioz negar egitera iristen garen euskararen inguruko ekimenetan; non poliziak eta epaileek euskarazko egunkari bat zarratu dezaketen inpunitate osoz. Euskal Herri bat zeinaren eztabaida-iturririk emankorrena euskara bera den: zer den zuzena, zer periferikoa, zer baztergarria, zer arbuiagarria. Euskal Herri bat non euskaldunak Euskal Erdia baino ez garen, eta non beste erdiak burutik behera txiza egiten digun. Euskal Herri bat bere hizkuntzan batere konfiantzarik ez duena.

Euskal Herri bat zeinetan umeek hobe duten auto hegalariekin amets egiten jarraitu, etorkizun gertagarriago gisa.