Lerroartean
Nerea Urgoiti Galarza
BINKE / 2020ko otsaila

Hitzen zaintza, mingain azkar gutxiago

Hitzak. Hizkuntza baten perlak. Komunikatzeko, hitzak. Idazteko eta irakurtzeko, hitzak. Maitatzeko, sentitzeko, bizitzeko, hitzak. Adierazteko, hitzak. Nortasuna eraikitzeko, hitzak. Aldarrikatzeko, hitzak. Inklusiorako, hitzak. Askatasunerako, hitzak. Baina, min emateko ere, hitzak.

Aurrekoan agiri formal bat betetzerakoan hara perla: «Gutxitasun batengatik diru-laguntzarik jasotzen al duzu?». Gutxitasun?!! Ulertu ezinik, orriari buelta eman eta erderaz irakurri behar izan nuen: «Discapacidad». Bai-bai, ez larritu, berriro irakurri, «gutxitasun», nik ere hainbatetan egin behar izan nuen. Hiztegiaren erabilera nazkagarria, itzulpena lotsagarria. Txalotzekoa.

Aniztasun funtzionala errealitate natural bat den bitartean, gutxitasun handia nabari da gizartean. Gutxitasuna zaintzan, hitzen zaintzan.
Eta hori bai, ordaindu egiten da, egunero, bazterkeriaz beteriko sufrimenduan.

Hitzen erabilerari buruz hausnartuz, Pirinioak etorri zaizkit burura. Hitz isilak, askeak, txoriekin dantzan dabiltzanak. Harmonia eta gozamena. Baina bake hori apurtzen duen errealitate kolpea ere badator, beti: «¿Estáis solas?». Ez al da ba «solas» hitz plurala, konpainia adierazlea? Noski, «solos» galdera ez litzateke inoiz emango, gizarte honen gutxitasun handi horretan ez dauka lekurik.

Kontua ez da adibideak plazaratzea, ezinezkoa baita denak biltzea, zoritxarrez. Kontua da hitza ertz bikoitzeko arma bezala ulertzea, eta horren inguruan hausnartzea. Hitzen zaintzaren garrantziari erreparatzea.

Gizarte honek mingain azkar gutxiago eta buru kontziente gehiago behar ditu, hori da dena.