«Horrantz goaz?», Julen Gabiria
Urandreak lez
Julen Gabiria Lara
Urriaren 4ko eguerdian ari naiz hau idazten. Duela bi ordu, 11etan, jarri dira salgai Hertzainak taldeak abenduan BECen emango duen kontzerturako sarrerak, eta dagoeneko ia denak saldu dira —sarrerak «nekatuta» daudela dio webguneak—. Denak Kutxabankeko bezeroen artean, haiek baitzuten lehentasuna besteen aurretik. Eta hor nengoen ni ere 11etan puntuan; ez hainbeste nigatik, ezpada alabengatik, kulturaren transmisioaren xelebrekeria horretan saiatzen garelako etxean, ahal den neurrian behintzat.
Inozentea ni: kulturaren transmisioak 48 euro balio du, buruko. Lauko familia batean, bider lau egin behar da: 192 euro, zeintzuen truke laurok ikus baititzakegu —eta ikusi izan ditugu— Olatz Salvador Igorren, Ruper Ordorika Galdakaon, Ibil Bedi Larrabetzun, Rüdiger Ugaon, eta MICE Bilboko Biran. Eta igual dirua sobratu ere bai, kamisetaren bat erosteko. Baina ez nator prezioez kexatzera: bakoitzak jakingo du zer egin bere diruarekin eta bere nostalgiekin. Keba, ez da hori: zutabe honetarako luzeegi geratzen zaizkidan sentsazioak utzi dizkit kontzertu honek, besterik ez. Esate baterako, imajinatzea neure burua han, jakinda inguruan saltoka ditudan 16.000 arimak nire banku bereko bezeroak direla. Oso eszena distopikoa iruditzen zait, ez esatearren bortizki beldurgarria, ondo ordaindutako gidoilari burutsu batek asmatua. Baina agian horrantz goaz apurka-apurka, eta dena normala irudituko zaigu hemendik gutxira.
Momentuz, fikzioa gainditzen duen bitartean, errealitateak zoragarria izaten jarraitzen du. Kezkagarriagoa izango da errealitateak fikzioa kopiatzen duen eguna.
