«Alabea jaukanat», Jose Inazio Basterretxea

Erretratuak
Jose Inazio Basterretxea Polo

Bilbon entzunda, guraso bateri… Santiago plazan, Aste Nagusiaren azkeneko zapatuan, hogeita bederatzi gradu gerizpetan eta bermut prestatua ezpain kiskalduetan.

Kokteleko izotz-koskorren talka kantariaren tonu berean, lagun horrek inoan: «Lehen, printzipioak neukazanan; baina, orain, orain alabea jaukanat». Eta solaskideak —ha ere guraso—, buruagaz baietz: «Orain bai, orain esan dona egia ezin borobilagoa».

Eta gero, gero… bien arteko literatura-saioa. Norberak buruan gordeta daukan amets-bildumaren eta egun gordinak marrazten dauen errealitate tematiaren arteko talka… Bizitza dan erreka gobernaezinaren barruko kontraesan zorrotzen jario eta borbor etengabea… Eta, konklusio moduan: mundu zabaleko uholdeak uholde, eta lurrikarak lurrikara, alaba dan horretan, amatatu beitez eguzkia, iretargia eta izarrak oro.

Lehen, printzipioak; eta orain, alabea.

Pentsakizun kilikagarria da ikustea ezen norberaren esne aparraz nahiz beste inorenaren biberoiaz seina eradoskitzeak mundua transformatu ez eze begiak ugatzetaraino laburtzen, konskribitzen eta mugatzen dituela; eta handik haragoko ikusmena baldintzatzen, lausotzen eta deuseztatzen dauela.

Baina, egia borobiletatik asago, ezinbestekoa eta atzeraezina da guraso biok mahai gainean jarritako eztabaidagaia: espeziearen superbibentzia, norberaren plazer intimoa, bizimodua zein gizartea eta kultura bideratzeko ametsak eta ausiabarrak…

Alabak alaba eta printzipioak printzipio, jagon hor goian iretargia isiotuta. Hortxe dago eta, egunerokoa bizibarritzeko desioen apar dantzaria.