Urandreak lez
Julen Gabiria Lara
BINKE / 2021eko maiatza

Eskerrak bideari

Aurten ikusi dudan kontzerturik onena Ibil Bedi talde nafarrak eman zuen apirilaren 18an, Larrabetzun. Talentu izugarriko gazteak dira: duela bi urte aho zabalik utzi bagintuzten estreinako diskoarekin, oraintsu atera duten bigarrenak are ageriago utzi du zelako maila musikala eta sentsibilitate fina duten.

Baina, zuzeneko hartan, beste dohain bat ere azaleratu zuten: egundoko esker ona gertatzen ari zaien guztiarekiko. Kontzertuaren une batean, adibidez, eskatu zuten eskua altxatzeko egun hura baino lehen taldea ezagutzen ez zutenek. Ba ez zuen inork altxatu, eta musikariak elkarri begira geratu ziren, orduan konturatu balira bezala bi urteko lana emaitzak ematen hasia zela, eta han geundenak eurak ikustera joan ginela beren-beregi, eta ez arratsalde-pasa, besterik egiteko ez eta. Ezaugarri xalotzat hartuko du norbaitek agian, baina niretzat, bizitzen ari garen zurrunbiloaren erdian, esker onekoa izatea inoiz baino gehiago da eskertzeko modukoa —zirkulu amaiezina dakar esaldi horrek, baina ez daukat sorgin-gurpil horretatik jaisteko batere asmorik—.

Ondo egindako lan bakoitzeko, asmo oneko ahalegin bakoitzeko, esker on bat, ozen, lotsarik gabe: antolatzaileei; kulturgintzaren oinarrian tinko segitzen dutenei; kultura oso epe luzeko inbertsioa dela dakitenei; egunak ematen dituztenei gure etorkizuneko bazka poetikoa izango dena eraikitzen; hitzak zorrozten aritzen direnei, hitz horiek kantu, poema edo liburu bihurtu arte; honaino ekarri gaituzten guztiei, gurasoak barne; eta publikoari. Finean, Ibil Bedik kantatzen duen moduan, «eskerrak bideari, eta eskerrak».