Jon Fraile Castaños
BINKE / 2020ko iraila

Aisia baino gehiago

Brasiletik Filipinetara, Leshoto eta Iranetik pasata, zinemak hainbeste mendetan isilarazita egon diren guzti horiei ahotsa emateko aukera izan du. Mugak gainditzeko kapazitatea, ezezaguna den horretara iristeko aukera eskaintzen digu.

Zazpigarren arte honek gure zentzumenak zorroztu eta sentitzen erakusten digu, gure emozioekin esperimentatzera. Amets egiten erakusten digu. Errealitateak eta fantasiak bat egiten duten lekurik bada; kondaira, mito eta historia uztartzen den lekurik bada, hori zinema da. 

Publizitateak, kontsumoaren irudiek eta simulazioak fagozitatutako mundu batean, errealitatera berriz konektatzeko beharra dago, oinarrietara bueltatzekoa, bizitzaren gauza txiki horiek baloratu eta gure gorputza bibrarazi egiten duten dirdira horiek ehizatzekoa. Horregatik, film askok munduarekin berriz konektatzera gonbidatzen gaituzte, eta ez, askok uste dezakeen bezala, bertatik ihes egitera.

Zinemak, finean, gure ikuspuntua berrezteko aukera eskaintzen digu. Arrazoi horregatik uste dut aurreiritziak gainditu eta zinemak entretenitzeko bakarrik balio duen uste hori ezabatu egin behar dugula.