Jaime Zubero Linaza
BINKE / 2017ko urria

Positiboa naiz

Catalunyan bisitari hasi orduko, Pais Basc-ari buruz galdetzera zetozkidan, eta nik beti berri ilunen bat ahoan. Apur bat ezkorra nintzen. Duela 7 bat urte aldiz, Estatut-aren kolpearen ondoren herriak bat egin zuen Diada egunean: Procés-a jaio zen, kalean ernaldua. Neu eszeptiko nenbilen baina. Giroa oso positiboa zen han, erabakitzeko aldekoen gehiengoa osatu zen, eta Mas Presindet-aren «amb il-lusió» moduko leloak ditut gogoan,… eta positibo bilakatzen hasi nintzen. Euskaldunen artean berriz, esperantza gutxi ikusten nuen. Orduan hasi nintzen positibotasuna saltzen.

2017an, catalan-ak nekatzen hasiak zeudenean, azkenean deia: erreferenduma! Ni ilusioz betea, baina euskaldunok eszeptiko oraindik… U1a heldu eta denok ikusitako biolentzia zela eta, bekoki ilun jarri beharko gintuzkeela usteko zuen hainbatek, hots, negatibo.

Baina ez, Catalunya-n, makilakada bakoitzak jendea ahaldunduago, enpoderatuago bihurtu du, bozketarekin eta herrikideekin bat egin dute indartsuago, eta justizia-sentimendua sustraitu da. Govern-ak aldarrikapenik ez du egin oraindik, baina nik bai aldarrikatu nahi dut positibo izateak ekarpen garbiak dituela, izan gaitezen positibo behingoagatik.