Rosimeire Da Conçeicao, Brasiletik etorria
BINKE / 2020ko otsaila
«Lehenengo hitza euskaraz egiten saiatzen naiz beti»
Rosimeire Da Conçeicao (1980, Brasil) Salvador de Bahíatik etorri zen Galdakaora. Bere herrian bitxitegi bateko langilea zen. Hemen aldiz, hainbat saltsatan dabil: goizez ikasten eta Eklipse tabernan sukaldari, arratsaldez aldiz, pilates eta yogako irakasle Ukabilkan.
Noiz iritsi zinen gurera eta zergatik? Galdakoztar bat, Eneko —nire senarra gaur egun— ezagutu nuen nire herrialdean, Brasilen, lagun komun bat genuelako. Maitemindu eta erabaki bat hartu behar genuen: bera han gelditu ala ni zuenera etorri. Horrela ba, ikusita berak bizimodua moldatuago zuela hemen, bertara etortzea erabaki genuen eta 2006ko abuztutik iritsi nintzen Galdakaora.
Bertara iristean, zer da zailen egin zitzaizuna? Bereziki hizkuntza. Bertara heltzean nik ez nekien ez gaztelania ezta euskararik ere. Portugesez baino ez nuen berba egiten, eta horregatik lehenengo hilabeteetan helduentzako klaseak jasotzen hasi nintzen. Astelehenetik ostiralera joaten nintzen klasera, eta pixkanaka hasi nintzen martxa hartzen hiru hilabeteko epean. Baina egia da hasieran zaila dela, ez duzula gizartera ondo egokitzeko zirrikiturik ikusten eta sarri galdetzen diozu zure buruari ea zer egiten zaren zu bertan. Baina orain, zoragarri!
Eta zer da gehien gustatzen zaizuna bertakoaz? Hemengo hezkuntza, bai sistema bera baita haurrak hezteko modua ere. Hori zoragarria da. Eta osasunaz zer esanik ez, zein inportantea den… Ez du zerikusirik Brasilekin. Biolentzia ere azpimarratu gurako neuke, orokorrean, hemen ia ez da kalean biolentziarik ikusten.
Jaiotzez euskalduna den familia osatu duzu. Zer dakar horrek? Erraztasun asko, noski. Baina nire kasuan behintzat, konfiantzazko pertsona bategatik ez balitz ni ez nintzateke nire herrialdetik irtengo, han ez nintzan hain txarto bizi-eta. Orain hemen nagoela, zelan ez dut ba familia euskalduna osatuko!
Zuk ere euskararekin harremana baduzula ikusten da. Tira, saiatzen naiz dakidana erabiltzen eta egunero zerbait berria ikasten! (irribarretsu) Niretzat hartu zaituen lekuko hizkuntza errespetatzea mundu guztiak egin beharreko zerbait da, eta bertako hizkuntza denok jakin beharko genuke, minimo bat bada ere. Gure etxean, seme-alabak ikastolara doaz eta aitatxorekin euskaraz egiten dute, nirekin gaztelaniaz eta hemen bizi den Brasileko izekorekin portugesez. Baina kalean ni ere saiatzen naiz lehenengo hitza euskaraz esaten!
Azken boladan etorkinen aurkako mezu asko dator Espainiatik. Zer esango zenieke? Ezjakintasunaren ispilua da arrazakeria, nik neuk ere bizi behar izan dudana nire azal koloreagatik. Baina badakit hori dela barrutik hutsik eta ezjakin dagoen jendearen erreakzioa, euren gabeziak ezkutatzeko ere sortzen dena.